‘Jullie hebben een cruciale rol in de ontwikkeling van kinderen’

Dit is een artikel uit het PM Magazine, het personeelsblad van Partou | Jaargang 5, nummer 3, 2024

Raymond: Ik kwam pas op mijn 38e in de kinderopvang terecht. Via het UWV kreeg ik de opleiding aangeboden. Toen zei ik nog: ‘Dat is toch een vrouwenberoep?’ Dat had ik mis: ik werd met open armen ontvangen en gewaardeerd om wie ik ben. Ik ben heel dankbaar dat dit op m’n pad is gekomen.

Janneke: Ik werk pas een half jaar in deze sector, maar ben echt blij verrast. Ik vind Partou een warme en verfrissende organisatie. Ja, het is groot, maar er zit zo’n lekker pragmatisch tempo in. Er is een positieve mindset. Ik zie ook veel leuke dingen om op te pakken met m’n team.

Chari: Ik ben tijdens mijn studie gaan werken als pm’er. Na mijn afstuderen werd mij duidelijk dat ik graag meerdere locaties wilde aansturen, want ik vind het bouwen aan een team ontzettend leuk. Ik werk dus al zestien jaar in deze branche, maar steeds in een andere rol. Dat geeft mij veel energie. Ik hou van verandering.

Vooroordelen

Raymond: Die vooroordelen over de kinderopvang, dat het ‘makkelijk werk’ zou zijn, krijg ik zelf niet vaak te horen. Mensen vinden het eerder mooi dat ik dit doe. Ze zien me glunderen wanneer ik vertel over mijn werk. Ik probeer ook bekenden aan te sporen om in de kinderopvang te komen werken, want vooral mannen zijn heel welkom. Wij hadden bijvoorbeeld een kindje met twee moeders, die vroegen specifiek of zij bij mij op de groep mocht. Zodat dat kindje toch een soort van mannelijk rolmodel in haar leven had. Dat is echt heel leuk. Helaas zijn er ook ouders die het niet fijn vinden dat er een man op de groep staat. Dat ze mij bij een rondleiding bijvoorbeeld al niet eens een hand willen geven.

Chari: Er is zo’n taboe ontstaan over mannen in de kinderopvang, dat is echt kwalijk. Daarom is het zo belangrijk dat je als locatiemanager en team uitdraagt dat dat taboe de wereld uit moet. Er zijn nog steeds ouders die vragen of hier mannen werken. Als ze dat niet prettig vinden, verwijzen we ze door naar een andere organisatie. Ik vind de balans van mannen en vrouwen op de groep heel belangrijk.

Beschuldigd

Raymond: Twee jaar geleden ben ik door een invalkracht beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag bij een kindje. Zij hoorde mij via de intercom iets zeggen en heeft daar een eigen draai aan gegeven. Vervolgens is zij naar onze leidinggevende gestapt en werd ik op non-actief gesteld. Dat was behoorlijk heftig, met als gevolg dat ik depressief werd en heel veel gesprekken met een psycholoog heb gevoerd.

Chari: Na een jaar kwam je bij mij in het team om te re-integreren. Dat was heel bijzonder. Samen hebben we gezegd: we bouwen het rustig op en we kijken wat bij jou past. Het belangrijkste was dat je het gevoel van vertrouwen en veiligheid terugkreeg. Daarom startte je eerst op de bso, iets wat je nog niet eerder had gedaan.

Raymond: Ik kwam uit een heel diep dal, het was verschrikkelijk. Ik dacht echt dat ik dit werk nooit meer kon doen, terwijl ik juist mijn roeping had gevonden. Daarom deed het ook zó veel pijn. De bso was een goede eerste stap. Toen ik daarna weer de overstap maakte naar het kdv, vond ik dat in het begin heel spannend, maar ik heb voor mezelf de knop omgezet: ik laat me niet kisten. En het is nog steeds hartstikke leuk.

Bewustwording

Janneke: Ik vind het echt heel heftig dat dit je overkomen is. Het was natuurlijk ook best hard dat je gelijk op non-actief werd gesteld. Maar dat is onderdeel van onze protocollen. Gelukkig kreeg je daarna wel snel psychologische hulp.

Raymond: Klopt, de zedenpolitie was ook al ingelicht. Ik snap dat dat erbij hoort, maar ik voelde me met de dag slechter. Ik ben destijds in twee weken tijd tien kilo afgevallen. Zo kan het dus gaan, alleen maar omdat je een man bent. Mijn leidinggevende heeft toen namelijk aan die invalkracht gevraagd: ‘Zou je ook melding hebben gemaakt als een vrouwelijke collega dit had gezegd?’ Haar antwoord was ‘nee’. Door haar achtergrond als sociaal werker heeft zij deze situatie met een bepaalde bril op beoordeeld en de verkeerde conclusies getrokken. Aan de ene kant wil ik het er niet meer over hebben, maar ik voel toch dat ik de behoefte heb om erover te vertellen. Niet om sympathie op te wekken, maar om bewustwording te creëren dat dit gebeurt.

Chari: Dat is ook een van de redenen dat ik jou hiervoor heb aangedragen. Wij zijn wel echt een goed verhaal om te laten horen binnen Partou. Het was een hele heftige situatie, maar het is zo mooi dat ik jou nu hier weer met veel plezier zie staan.

Janneke: Iedereen heeft in zijn leven pieken en dalen. Zo merk je hoe belangrijk het is, dat als je uit zo’n diep dal moet krabbelen, je in een goede dialoog met je - of een andere - leidinggevende blijft. En hoe waardevol het kan zijn om, in zo’n kwetsbaar proces, eerst via een andere route weer in je kracht te komen staan en dan op je eigen plek terug te keren. Jullie zijn een mooi voorbeeld daarvan. Echt vakvolwassen van jullie allebei.

Veerkracht

Janneke: Je hebt heel veel veerkracht laten zien, Ray. Je hebt een enorme opdonder gekregen, door je omgeving veroorzaakt, en daar ben je wél uitgekomen. Daar mag je best heel trots op zijn.

Raymond: Het is eigenlijk heel natuurlijk gegaan. Ik ben gevoelig, en ik kreeg de vrije hand om het op mijn manier te doen.

Chari: Als manager heb je te maken met de zakelijke kant en de normen van de organisatie. We hebben nu eenmaal met bepaalde afspraken te maken die je wel met elkaar moet afstemmen. Ik kijk echter ook graag naar de mens, naar wat je op dat moment voelt en waar je behoefte aan hebt. Ik denk dat dat heel erg goed heeft uitgepakt.

Raymond: Ja, ik dacht: ik ga er gewoon voor. Ik wilde zelf ook weer lekker in m’n vel zitten. Ik gebruik nog wel medicatie, maar dat vind ik prima. Dat is iets voor volgend jaar om aan te pakken. Dit jaar ben ik in ieder geval goed doorgekomen.

Impact

Raymond: Een vriendin van me zei eens, toen ik er doorheen zat: ‘Die kinderen hebben jou nodig.’ Ik ben bescheiden, ik maak mezelf niet graag belangrijk, maar ik merk wel dat mijn energie vaak als een magneet werkt bij de kinderen. Als ik even naar het toilet ga, staan ze te juichen als ik terugkom. Dat is zó gek om mee te maken! En tegelijkertijd fijn om te merken dat dat er dus nog is.

Janneke: Dat heb ik nou nooit op mijn werkplek, haha! Omarm het, want dat heeft niet elke baan. Hieruit blijkt maar weer hoe belangrijk jullie werk is en wat een impact je hebt op de kinderen. Dat is ook wat onze sector kan gebruiken: het besef dat het eigenlijk veel meer is dan alleen ‘lekker knutselen’ en buiten spelen. Er zit veel meer achter. We proberen jullie cruciale rol in de ontwikkeling van kinderen beter in beeld te brengen. We willen dat imago opkrikken voor de hele branche, zodat meer mensen ervoor kiezen.

Chari: Mijn vrienden zeiden ook weleens: ‘Verschoon je dan de hele dag luiers?’ of ‘Wat doe je dan eigenlijk precies?’ Ik zeg dan: besef wel dat de kinderen zo’n tien uur per dag bij ons zijn. Dat je dus voor ouders een enorm belangrijke rol invult. We monitoren de kinderen intensief en leggen dat in allerlei dossiers en dagverslagen vast. We letten ook op opvallend gedrag, Veilig Thuis-situaties, de meldcodes … Als ik dat schets, dan reageren mensen van: oohhh, wacht even …

Toekomst

Janneke: En waar ligt jullie horizon?

Raymond: Ik hoef niet zo nodig door te groeien, ik vind dit werk gewoon onwijs leuk. Ik ben blij met de vrijheid die ik heb. Ik heb een fijn huisje, de koelkast is gevuld. Ik heb een goed leven, ik besef dat echt. Ik wil niet bitter zijn door wat er is gebeurd. Ik ben helaas zelf geen vader geworden, maar heb op het werk toch ‘mijn kinderen’. Zo zie ik het.

Chari: Mijn huidige rol van flexmanager geeft me veel vrijheid. Ik vind het fijn om steeds nieuwe projecten op te pakken, maar ik ben ook iemand die eens per jaar twee maanden door Spanje reist. Daar ligt voor mij ook wel een toekomst. Je zou me dus zomaar over een paar jaar in Ik Vertrek voorbij kunnen zien komen met mijn eigen bed & breakfast, haha! Of in Boston bij mijn vriend, je weet het maar nooit …

Janneke: Partou is eigenlijk heel snel gegroeid, door de fusie en overnames. Ik denk dat we daardoor nog een beetje zoekende zijn in welke jas we nou eigenlijk passen. Welke cultuur willen we uitdragen met elkaar, welk gedrag hoort daar dan bij? Ik zie daar een hele mooie opgave voor ons, met het HR-team voorop.